Ako ulogu odigrate tako spontano da se ne može razlikovati od samog života, ako se slike odsanjanog i odigranog poklope, tada više neće biti potrebno da dolazite u pozorište.

Voleti sve stvoreno ne znači voleti uloge stvorenog, već voleti kreatora i kreaciju, a ulogu treba shvatiti kao samo jedan moguć izraz.

Svaka uloga u jednom trenutku ima svoj značaj: da bi izigrala samu sebe, da bi aktivirala neku drugu ulogu, da bi, dovodeći glumca do apsurda-bila odbačena od njega samog...

Ma kako vam pozorište delovalo amaterski, u njemu vlada vrhunski profesionalizam, od svetla, odabiranja muzike, do samih uloga koje su veoma pedantno i znalački odabrane.

Nije mnogo značajno ako se dogodi da se neko uplaši, spotakne ili zamuca, jer se greške mogu ispraviti kada se sve pedantnije odabere, a uloga bolje nauči.

Pogrešno je poistovetiti se sa ulogom. Ipak, čitava pozorišna hijerarhija brine da bude baš tako, da uloga postanete vi, a vi uloga.